Max Weber określił nasz nowoczesny świat jako „odczarowany”. Wszystko w
nim zostało przeorane przez pług niestrudzonej myśli ludzkiej. Potok wody
przestał być specyficznym sposobem życia bóstw wodnych. Świat został
zracjonalizowany i uporządkowany, poddany zasadom pragmatyki i funkcjonalności.
Jedna kropla toczy się po innej kropli. To wszystko. W takim dorosłym świecie
monotonia i nuda nie są już tylko jakimś
nawiedzającym
nastrojem, ale niezbywalnym ontologicznym statusem. Cofnąć się do „złotego
wieku”, powrócić do „genialnej epoki”, zwinąć się w kłębek i zamieszkać w
świecie intensywnie! Oto marzenie dorosłego człowieka. Tylko jeszcze w umyśle dziecka wszystkie przeżycia
zachowują bezpośredniość i żywiołowość. Tu świat nadal jest ogromny i
tajemniczy, nieprzewidywalny i brzemienny w możliwości. Czas i przestrzeń
rozciągają się, robiąc miejsce dla wielości znaczeń, a przedmioty fluktuują, za
nic sobie mając zasady logicznego rozumu. „Geniusz to jest dzieciństwo
odnalezione świadomie” – powiada Baudelaire. Bruno Schulz: „Moim ideałem jest
<dojrzeć> do dzieciństwa”. Być może prapoczątki sztuki znajdują
się w dziecięcym pokoju, a twórczość
jest
nieustannym komentarzem do tego jednego wersetu, który został na tym wczesnym
etapie człowiekowi zadany. Wszelkie nasze miejsca byłyby wówczas wariacjami na
to miejsce pierwotne, które skrywa się w domowych norkach i kątach, w których
niegdyś wygodnie zwijaliśmy się w kłębek. Tak zdają się też myśleć Jarosław
Hulbój i Bartosz Mucha. W dadaistycznych gestach sprzeciwu powołują do
istnienia przedmioty wyrwane monotonni i nudzie, uwolnione od fiksacji
funkcjonalności, ktorych możliwości uobecniania się wyznaczone są przez
pierwsze przeddyskursywne dziecięce doświadczenia. Mucha wytwarza przedmioty
nowe, Hulbój dekonstruuje te, które już istnieją. Dzięki ich realizacjom
materia uniezależnia się od pragmatyki codziennego życia i odzyskuje swój
auratyczny wymiar.
Jarosław Hulbój -
ukończył Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Kenara w Zakopanem i Państwową Wyższą
Szkołę Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Używa obiektu, dźwięku, fotografii,
wideo, performansu. Bywa także kuratorem. Łączy techniki rzemieślnicze i
metodologie badawcze współczesnego dizajnu.
Bartosz Mucha -
ukończył ASP w Krakowie i ESAG w Paryżu. Projektant 2 i 3 D, twórca instalacji
i krótkich form wideo. W ramach projektu The POOR Life stworzył kilkadziesiąt prototypów przedmiotów
codziennego użytku. Prowadzi paraarchitektoniczną działalność Pararch, której
celem jest eksplorowanie problemu domu, schronu i noclegu. Swoje projekty
wytwarza i dystrybuuje pod nazwą Poorex.
