„Jak chcesz to mogę powiedzieć ‘nie’” – to nasza częsta odpowiedź na zarzut obojętności. Może wynikać z irytacji, przekory, czy też być próbą wyjścia z sytuacji poprzez obrócenie jej w absurd. Czy wybór między ziemniakami w mundurkach a pociapanym puree jest na tyle ważny, żeby być zobowiązanym do podjęcia decyzji? Partykuła „nie” należy do części składowych naszego człowieczeństwa, ale czy muszę z niej korzystać, żeby być człowiekiem? Czy mogę być obecna, a zarazem nie domagać się sprawiedliwości? Powiedzieć „nie” nie jest w cale prosto, w gruncie rzeczy jest to niemożliwe. „Nie” oznacza też przecież zawsze „tak” – jest niezgodą na cierpienie, ale zarazem pierwszym krokiem do zmiany, która przyniesie nowe cierpienia. Prace Katarzyny Skorupskiej, eksplorując wieloznaczność zawartą w sytuacji „jak chcesz, to mogę powiedzieć nie”, przenoszą nas w trudny obszar dialektyki decyzji.